Neurochirurgie Hernia Mediaparkklinik Köln - Keulen
Behandeling van een herniaGraag wil ik mijn verhaal met vele mensen hier in Nederland delen, en vooral de mensen die nu nog rondlopen met een hernia! Midden in de carnaval hier in Limburg, ging ik door mijn rug, gevolgd door nog 2x op dezelfde dag. Ik dacht er met een aantal dagen rust wel vanaf te zijn, maar de pijn was zo hevig dat ik niks meer kon. Helemaal verstijfd lag ik op de bank en heb ik uiteindelijk mijn telefoon kunnen pakken en kunnen bellen voor hulp.
Lange periode met pijn en onbegrip
Vanaf die dag begon een hele lange periode met pijn en onbegrip, na 5x de huisartsenpost te hebben gebeld zijn ze eindelijk eens komen kijken wat er dan wel niet aan de hand was, toen ze binnenkwamen was het voor hen dan ook duidelijk dat ik zeker niet voor niks had gebeld, hevige pijn in mijn rug en waarschijnlijk toen al uitstraling in mijn linker been, wat ik toen nog niet zo had opgemerkt.
Ik kreeg nog wat pijnstilling voorgeschreven en ze waren weer weg. Inmiddels was ik weer een week verder en had ik de huisarts ook al bezocht en ben ik op de SEH geweest, lichamelijk onderzoek vond plaats maar geen beeldvorming, want een hernia dat was het waarschijnlijk toch niet, oxycontin (morfine) kreeg ik erbij en ik werd weer naar huis gestuurd. Ondertussen had ik al zoveel pijnstilling dat ik alleen maar suffer werd en er ook nog bij ging hallucineren. Na 4,5 week op bed te hebben gelegen kon ik ondertussen weer een beetje zitten, de muren komen op je af, en ik besloot mijn baas te bellen en te vragen of ik weer mocht komen werken, dit deed me goed, om weer onder de mensen te zijn en weg van thuis. Langzaam aan probeerde ik de uren op te bouwen en weer te wennen aan alle drukte om me heen en aan het werken zelf (werk als verpleegkundige in een ziekenhuis). Het werk als verpleegkundige kon ik natuurlijk nog niet uitvoeren, daarom deed ik al die tijd administratie.
Inmiddels was ik al 2 maanden verder en had ik een afspraak bij de bedrijfsarts, die dacht wel te weten wat ze met me aan moest. Na heel veel strijd en ergernissen kon ik het op een bepaald moment niet meer opbrengen om uit te leggen dat ik toch echt niet zoveel kon werken als zij van mij verwachtten. Ook de neuroloog vertelde dat de uitstraling in mijn been en het dove gevoel in mijn voet nog wel een jaar kon duren en misschien wel nooit weg zou gaan, een operatie werd ook afgeraden want ik was nog maar zo jong, en dan dat littekenweefsel. Na 4 maanden heb ik uiteindelijk een MRI gekregen op eigen aanvraag, en wat ik al dacht een flinke hernia op L4-L5, erg genoeg maar nu werd mijn pijn en mijn gevoel dat er iets niet klopte wel eindelijk bevestigd. Fysiotherapie en chiropractie hielpen allemaal niet op lange termijn, en ik stond met mijn rug tegen de muur, want wat moest ik nu? Ik heb mijn neuroloog om een verwijzing gevraagd voor de neurochirurg zodat ik eens kon vragen wat hij ervan vond, terwijl ik eigenlijk helemaal niet bezig was met een operatie liet hij mij toch weten dat dit wel een indicatie was. Na veel navraag te hebben gedaan en van mijn eigen patiënten te horen dat er in Keulen een kliniek zit ben ik toch eens serieus gaan nadenken over een operatie, want 1 ding wist ik zeker, zo kan ik niet verder!
Verlost van mijn hernia!
Ik heb gebeld met Zorgloket Duitsland en toen definitief de knoop doorgehakt, ik wilde graag naar Koln naar de praktijk van Dr Simons. 2 weken later had ik een afspraak in Duitsland, inmiddels was het juli, ik keek er echt naar uit maar vond het ook wel erg spannend. Dr. Simons liet mij weten dat ik wel een kandidaat was om te opereren, ik kreeg nog wat andere testjes en aan het eind van de middag kreeg ik te horen dat ik me de volgende dag om 12 uur mocht melden in de kliniek. Er wordt hier niet geopereerd met de PTED methode. Uiteindelijk ben ik om 16.30 naar de OK gebracht, en zou ik eindelijk verlost worden van mijn hernia! Ik werd opgevangen door allemaal aardige mensen van de OK! Ik kreeg nog wat rustgevends en voelde me langzaam wegzakken, al probeer je zolang mogelijk bij te blijven dus de operatiekamer heb ik nog gezien, en daarna werd ik pas wakker op de recovery toen was het 18.40. Inmiddels was het 19.30 en werd ik terug naar boven gebracht, nog lekker versuft kwam ik terug op mijn kamer, en kwam een jongen van mijn leeftijd al weer lopend aangelopen hij was een paar uur eerder geopereerd, pfff dacht ik toen, sta ik over 3 uur ook alweer langs mijn bed? ik moest er nog even niet aan denken. 22.30 een verpleegkundige kwam bij me op de kamer en ik moest er toch echt aan geloven, uit bed en zelf naar het toilet lopen, het ging me goed af! Wat een heerlijk gevoel om die scherpe pijn in je been niet meer te voelen!
De volgende dag mochten we alweer naar huis, Dr Simons kwam nog langs om de wond te checken en we kregen als aandenken een foto mee met de hernia, en een usb stick met een stukje van de operatie waarop te zien is hoe ze de hernia weghalen. Thuis aangekomen wilde ik natuurlijk meteen dat filmpje te zien, dat was even schrikken! ik had 3 korte filmpjes waarop te zien was hoe de hernia werd weggehaald, dat het niet zo makkelijk was had ik al snel genoeg gezien, en dat ik er nooit zolang mee rond had mogen lopen werd ook nog even bevestigd door Dr Simons…. 6 weken rust genomen, inmiddels ben ik bezig met fysio fitness en langzaam aan begonnen met mijn werk weer op te pakken! Het blijft rustig aan doen, pijn in mijn rug heb ik nog steeds wel maar dit is niet te omschrijven met de pijn die ik had voor de operatie, langzaam aan gaat het elke week beter met me!
Dus daarom dit verhaal, ik wil alle mensen die nu nog rondlopen met een hernia laten weten dat ze zich niet zomaar moeten laten afschepen hier in Nederland met alleen maar medicatie, wachten en nog eens wachten met klachten die dus lang niet altijd verdwijnen, en een operatie noodzakelijk maakt! Als er mensen zijn die nog vragen hebben of wat dan ook, ik help jullie graag en daarom mogen jullie me altijd mailen: wendyjeurissen@hotmail.com
Hopelijk hebben jullie iets gehad aan mijn verhaal…..
Groetjes Wendy Jeurissen 26 jaar
